NZ: Cape Reinga.

Om kwart over 7 worden we door een bus opgehaald. Behalve Jos en Jacqueline gaan we allemaal op excursie naar het uiterst noordelijke puntje van NZ (zeg maar de noordkaap) Cape Reinga geheten.

Het is een grote bus die bijna helemaal vol zit. Ik denk zo'n 50 personen. Will, ik en Linda moeten op de achterbank. De buschauffeur begint een verhaal waar niemand van ons ook maar een woord van verstaat. Hij is maori en spreekt "engels". Dan zingt hij een lied, ik denk dat de maori dat graag doen. Vervolgens blijft hij non-stop onverstaanbaar engels praten. Vermoeiend.

Onderweg worden er nog een aantal amerikanen opgehaald. Twee daarvan moeten ook op de achterbank. Daar zijn ze niet blij mee en wij uiteindelijk ook niet.
Of wij onze mond willen houden, hij verstaat de buschauffeur niet. Duhh... niemand verstaat die knakker. Vervolgens gaat hij met zijn vrouw zitten lullen. Wat een malloot. Hij zit net zolang te wurmen en te duwen tot hij ruim zit en Linda zowat bij mij op schoot zit. Zonder dat wij praten, dat wel.

We rijden door een prachtig groen en heuvelachtig landschap naar Ninety Mile Beach. Daar rijdt de bus het strand op. Grappig. Na een eindje rijden stopt de bus en worden we even uitgelaten. Lekker even de beentjes strekken. Het is heerlijk weer, het is heerlijk een kort wandelingetje op het strand te maken.

Terug in de bus blijkt echtpaar amerika het voor elkaar te hebben om andere plaatsen te hebben. Aziatische mensen moeten nu met hun kinderen op schoot zitten. Lekker voor ze. Overigens wel lekker voor ons, we zitten wat ruimer én we mogen weer praten. Veel gezelliger.

De buschauffeur blijft aan een stuk door ratelen tot we bij Cape Reinga aankomen. We mogen hier anderhalf uur rondhuppelen. Het zonnetje schijnt, de omgeving is echt prachtig. Het was een lange busrit maar het was het zeker waard. We lopen naar het uiterste puntje van de noordkaap. Hier komen de Tasmaanse zee en de Stille Oceaan samen, wat je aan de kleurverschillen in het water kan zien. Heel gaaf, heel mooi.

We krijgen een lunchpakket en verder, of eigenlijk terug, gaat de reis weer. We rijden naar de enorme zandduinen van Te Paki, bekend als the Giant Sand Dunes met
hoogtes tot 150 meter. Hier gaan we Sandboarden. Tenminste..... de meesten van ons. Linda, Gerty, Hennie, Douwe en ik blijven achter. Gerard loopt wel mee om foto's te maken. De rest stort zich van de duinen en hebben een hoop lol.

Na al deze pret rijden we weer terug naar Paihia onder begeleiding van het gezwets van de chauffeur met af en toe een maori-lied ertussendoor. Ik ben blij als we aankomen. Dag chauffeur, je deed je best ook al konden wij dat niet op waarde schatten.

Een briefing van een zieke Patrick, douchen, uit eten en vroeg naar bed. Morgen verlaten we Paihia en hebben we een lange reisdag voor de boeg. De wekker staat op half 7. Weltrusten.