NZ: Paihia, Bay of Islands.

Als we wakker worden regent het pijpenstelen. Jakkes, we gaan straks wandelen. Ik twijfelde sowieso al of ik wel mee zou gaan voordat het regende. Het is een wandeling van in totaal 8 km. We moeten op tijd terug zijn om de boot te halen voor het middaguitje. Ga ik dat redden... had ik maar niet zo'n last van die stomme heupen... hoe heuvelachtig is de wandeling... ik wil wel graag mee... hou ik de groep niet op... twijfel.... twijfel...

Ik loop om 8 uur mee naar de bus. We worden naar de parkeerplaats bij de Haruru falls gebracht. Ik vraag aan chauffeur Dave of ik naar de waterval kan gaan kijken en dan met hem mee terug mag in de bus. Natuurlijk mag dat zegt hij, ik wacht wel op je.

De waterval (gelegen in de Waitangi rivier) is prachtig en ligt op ongeveer 2 minuten lopen vanaf de parkeerplaats. Vanaf hier kunnen we de wandelroute van de Waitingi Track volgen. Ik heb eigenlijk zo'n zin om mee te gaan. Maar hoe gaat mijn lijf dat houden? Als Patrick zegt dat de wandeling niet al te zwaar is en langs de rivier blijft lopen neem ik een besluit. Een extra pijnstiller in mijn mik en ik ga er voor. Dave, ik ga lopen hoor.

We steken meerdere malen de rivier over, we  passeren mangrove bos en subtropisch woud. Het is gestopt met zachtjes regenen. We lopen door een prachtige omgeving waar we helaas niet ten volle van kunnen genieten. Vanwege de heftige regenval kijk ik (en met mij velen) vooral naar de grond om te voorkomen dat ik uitglij en val. Dat is een beetje jammer.

Deze route eindigt bij de Waitangi Treaty Grounds. Op deze plek werd op 6 februari 1840 het verdrag ondertekend door Māori-leiders en de Britse Kroon. Het is de belangrijkste historische plek van Nieuw Zeeland. Vanaf hier is het nog 2 km. lopen naar het hotel.

Het stortregent nog steeds. Mijn schoenen fungeren als zwembad voor mijn voeten en mijn waterdichte regenjas blijkt toch niet zo waterdicht. Uit de rugtas van Will komt ook een flinke plas water als we hem omkeren.

Eerst maar een lekkere douche nemen, droge kleren aan, natte kleren, schoenen en spullen te drogen hangen. Het klinkt vervelend maar ik ben toch blij dat ik ben meegegaan. Het was heel goed te doen. We hebben zelfs nog tijd zat over voordat we naar de boot moeten.

Het is inmiddels droog. We gaan ontbijt voor morgen inslaan en even lunchen. Fish and chips deze keer. De fish is erg lekker, de chips is erg melig. En dan moeten we ons nog gaan haasten naar de catamaran die om half 2 vertrekt.

We gaan op de zogenaamde Hole in the rock cruise. Deze tour vertrekt vanuit de haven van Paihia en vaart richting The
Hole in the Rock. Nog voordat we Russell (voormalige hoofdstad van NZ) bereiken zien we 2 dolfijnen uit het water springen. Wauw... daar had ik echt niet op gerekend, wat gaaf zeg. En zo dicht bij de kust.

We passeren diverse eilanden in de Bay of Islands voordat we bij de Hole in the Rock aankomen. Dit is eigenlijk een grote boog in een rots. Omdat de zee te wild is kunnen we er niet onderdoor varen. Op de terugweg kunnen we uitstappen op het eiland Urupukapuka om een wandeling te maken. Het dreigt echter weer te gaan regenen en je wordt pas 2 uur later weer opgehaald op het eiland. Nee bedankt, wij blijven aan boord.

Wietze is de enige durfal die van boord gaat. Wij bedanken er ook voor om naar Russell te gaan en stappen in Paihia weer aan land. We hebben helaas geen dolfijnen of walvissen meer gezien. Hoewel de schipper toch echt dacht een vin van een walvis gezien te hebben.

We gaan lekker een bakkie doen op een terras aan de tasmaanse zee. Peter en Freeke komen bij ons zitten. We hebben het gezellig, drinken een biertje, eten een burger. Terwijl we zitten te eten komen Annemiek en Sjaak ook bij ons zitten. We hebben het nog een poosje gezellig met elkaar alvorens terug naar het hotel te gaan.