Pembrokeshire in Zuid-West Wales

Tuut-tuut-tuut, het is 21 september 2015 en om 3 uur in de ochtend gaat de wekker. Tijd om op te staan, om half 4 willen we weg rijden. Op naar Calais waar we de trein naar Folkstone in Engeland van 8 uur hebben geboekt. De auto is al volgeladen dus een kwestie van aankleden, kopje koffie, hondjes laten plassen en dan hoppa…. de auto in. Kwart voor 4 rijden we het erf af. England, here we come.

De rit naar Calais verloopt voorspoedig. Eerst melden we ons bij de pet’s control. Hoewel de regels zijn versoepelt stelt Engeland nogal wat eisen als je je hond mee wil nemen.

*Honden moeten een europees dierenpaspoort hebben, uitgegeven door een erkende dierenarts.

*Honden moeten tenminste 21 dagen voor de reis ingeënt zijn tegen hondsdolheid (rabiës).

*Honden moeten gechipt zijn voordat de eerste rabiës-enting wordt gegeven.

*Honden moeten tussen de 24 uur en 120 uur voor aankomst in Engeland door de dierenarts ontwormd worden. Let er goed op dat de dierenarts de dag en het tijdstip waarop dit gebeurt in het paspoort zet en dit ondertekent en afstempelt.

*Als je met meer dan 5 honden reist gelden er andere regels.

*Honden jonger dan 3 maanden zijn niet toegestaan.

*Bepaalde rassen en look-a-likes zijn verboden.

Bij de pets control worden de chip en de paspoorten gecontroleerd. Wij ondervinden geen problemen en krijgen groen licht.

Op naar de douane. Dat verloopt allemaal gladjes en we kunnen al om 7 uur met de trein mee. Fijn, dan zijn we er lekker een uurtje eerder vanmiddag en hebben we nog iets aan deze dag. Helaas zijn er problemen met asielzoekers in de tunnel en kan de trein van 7 uur niet rijden. Oei, hoe lang zal dat gaan duren. Uiteindelijk kunnen we rond 8 uur de trein in rijden. Op weg naar het perron rijden we langs rollen prikkeldraad op en langs de hekken, dit om asielzoekers tegen te houden. Ziet er grimmig uit. Na een treinritje van een half uurtje rijden we Engelse bodem op. Wat een perfecte manier om naar Engeland over te steken, zeker als je honden bij je hebt.

Nu zijn we wel toe aan een ontbijtje en dus zoeken we een wegrestaurant. Daar komen we er achter dat honden niet naar binnen mogen. Wel staan er buiten overal drinkbakken. Gelukkig is het droog en kunnen we op het terras ons eerste engelse ontbijtje nuttigen

Weer in de auto begint het te plensen en dat blijft zo tot we om in Zuid Wales aankomen. Onderweg hebben we nog een kopje koffie gedronken, in de auto want it’s raining cats and dogs en we mogen echt nergens met de honden naar binnen.

We hebben een kamer geboekt bij bed & breakfast “Pleasant View” in Kilgetty in Pembrokeshire. Gelukkig is het nu droog. We zien een deur bij wat een kantoortje lijkt. We bellen aan maar er wordt niet opengedaan. Naar de voordeur dan maar, ehhh… geen bel. De deur is open dus doorlopen maar. Hello!! Doodse stilte. Hellohooo!! Weer niets. Hmmm…. Wat nu? Nog maar eens roepen. Hello!! Ah, daar komt een oud vrouwtje (ik schat dik 70 jaar). Zij wijst ons onze kamer, de lounge en de eetzaal. Het is een beetje kneuterig allemaal, zo leuk, zo echt engels (zoals wij dat ons voorstellen dan). Meubels en beddengoed met rozenpatronen, doorgezakt bed (aan mijn kant). Het vrouwtje raakt niet uitgepraat maar we kappen het af. Wij willen nu graag even lekker met de honden lopen. Die hebben zich weer voorbeeldig gedragen. Ook Jans, die voor het eerst mee is op vakantie. Super hoor, ik ben zo blij met onze hondjes. Dus een lekkere wandeling hebben ze wel verdient na dik 12 uur in de auto.

Het blijkt dat we leuk kunnen lopen vanuit de b&b, vlakbij begint een rondwandeling. Omdat het veel geregend heeft is het pad erg blubberig en we besluiten die rondwandeling op een ander tijdstip te maken en nu maar droog langs de weg te lopen.

We zijn nu ook wel toe aan eten. We vragen de weg naar een gelegenheid waar we met de honden naar binnen mogen. Een pub in het dorp waarschijnlijk. Dus hup, naar het dorp. Maar helaas, de honden worden geweigerd. Volgende pub zelfde verhaal. We worden naar Wisemans Bridge Inn verwezen, de enige pub in de wijde omtrek waar we met de honden terecht kunnen. Wie zei ook alweer dat Wales zo hondvriendelijk was??

Maar ach, who cares, Wisemans Bridge Inn in het dorp Wisemans Bridge ligt op een klif pal aan het strand en daar mogen de honden dan wel weer lekker vrij rondrennen. Bovendien is het zo’n gezellige bruine pub en het eten is er fantastisch. En dat alles maar op 10 minuutjes rijden vanaf ons b&b. Na het eten maken we dus een wandelingetje over het rotsige strand. Wat is het mooi hier zeg. Een perfecte afsluiting van dag 1 in Pembrokeshire te Wales.

Bij het ontbijt legt Catherine, een gezellige oude vrouw (op zijn minst 70 jaar) die al 20 jaar het ontbijt verzorgt in Pleasant View, ons uit hoe het werkt. Eerst krijgen we melk of yoghurt met cereals en fruit (we kunnen kiezen uit een buffetje). Daarna komt zij de bestelling opnemen van de kaart en kookt zij een full englisch breakfast voor ons. Wat een verwennerij, het is echt heerlijk. Bovendien blijkt het uitzicht vanuit de eetzaal echt een pleasant view en dat maakt het dubbel zo leuk.

Langs de kust van Pembrokeshire loopt het  Pembrokeshire Coast Path. Dit pad is 299 km lang, schijnt heel mooi te zijn en wij willen een stukje hiervan lopen. Vandaag rijden we naar Amroth waar het pad begint. We parkeren de auto aan het strand (het is hoog water dus we kunnen niet over het strand lopen) en klimmen omhoog de kliffen op. Best een aardige klim, zeker met mijn beroerde knieën, maar het lukt. Eenmaal boven lopen we hoog langs de zee en het uitzicht is fantastisch.

Vanwege de hoge, steile wanden moeten we de honden aan de lijn houden zoals aangegeven op de borden aan het begin van het pad. Maar Jans is nogal gek op water en zij trekt mij zowat van de rotsen af. Dat is beroerd lopen en mevrouwtje is maar moeilijk te corrigeren. Zij is geen normale hond, zij is eigenlijk een zeehond. Gelukkig heb ik mijn heupriem om, daarmee kan ik haar beter houden. Tara en Emma geven geen problemen, zij lopen rustig met ons mee.

Het weer werkt niet echt heel erg goed mee. Gelukkig staan er genoeg bomen om onder te schuilen voor de regenbuien. But between the many, many showers the weather is nice. En ondanks de regen genieten we volop van de prachtige omgeving. We lopen in een uurtje naar Wisemans Bridge waar we in de Inn een lekker kopje koffie nemen en even een beetje opdrogen.

Na de koffie lopen we dezelfde route weer terug want de auto staat nu eenmaal in Amroth. Maar het is echt geen straf om dit mooie stuk weer terug te moeten lopen. Als we weer bij de auto zijn zien we een restaurantje waar de honden naar binnen mogen. Mooi zo, dan gaan we hier vanavond eten. Nu rijden we terug naar Kilgetty en gaan we eventjes lekker met de beentjes omhoog een spelletje spelen. We hebben “Beverbende” meegenomen en vermaken ons daar een poosje mee. Hoewel dit spel leuker is als je het met meer mensen speelt.

Vanmiddag rijden we naar Llawhaden Castle, een ruïne in een plaatsje vlakbij Kilgetty. Het kasteel is van de 12e tot de 14e eeuw gebouwd door de bisschoppen van St. David. Het merendeel van de huidige ruïnes stamt uit de periode 1362-1389. Helaas komen we te laat aan en zit de poort op slot. Dan lopen we er maar even omheen, zo krijgen we ook een goede indruk van het kasteel.

Daarna rijden we weer naar Amroth. We parkeren aan het strand en zien dat het laag water is, wat een breed strand zeg. Voor het eten gaan we eerst nog even lekker het strand op en nu mogen de honden los. Jans is niet uit de zee weg te slaan, Tara lijkt weer helemaal jong te worden en rent met Jans mee het water in. Emma scharrelt aan de waterlijn. Het is heerlijk wandelen en voordat we het door hebben zijn we alweer in Wisemans Bridge. Over het strand kost dat maar de helft van de tijd. Op de weg terug naar Amroth zien we de zon onder gaan en dat levert weer mooie plaatjes op.

We gaan eten in het gevonden restaurantje in Amroth. Er staan heel veel lekkere dingen op de kaart die we graag willen uitproberen. We maken een keus en zijn daar blij mee. Er staat een thais vrouwtje in de keuken en die kan toch lekker koken. Jammie, smullen. Dus hier komen we zeker terug.

De volgende dag willen we een ander stukje van het Pembrokeshire Coast Path lopen, van Saundersfoot naar Tenby. Ik heb opgezocht dat deze wandeling ook ong. 1 uur duurt en dan nog 1 uur terug, dat is mooi. In Saundersfoot parkeren we de auto bij het strand en zoeken het pad. Het eerste stukje gaat over een prachtig rotsig stukje strand en dan via een uitgehouwen trap de kliffen op. We komen op een fantastisch mooi, smal en modderig pad terecht. Het is een constant stijgen en dalen, dat loopt niet echt gemakkelijk (voor mij dan, veel last van mijn knieën en voeten en Jans, onze zeehond, ruikt de zee en trekt me zowat de kliffen af), maar het is hier zo mooi, dat maakt een hoop goed.

We lopen een flink eind en genieten van het prachtige landschap. Af en toe gaan we even op een bankje over de zee uit zitten kijken, heerlijk. Na anderhalf uur lopen beginnen we ons toch af te vragen of we al bijna in Tenby zijn. We komen een aantal mensen tegen die in tegengestelde richting lopen maar we worden niet echt wijzer van hoe ver het nog lopen is. Dan komen we bij een informatiebord en daar blijkt dat het nog zeker anderhalf uur lopen is naar Tenby.

Ai, ai, dat ga ik echt niet redden. Heen misschien wel, maar we moeten ook nog terug. Wat te doen, we willen wel heel graag doorlopen maar is dat slim? Dilemma, wat is wijsheid? Uiteindelijk besluiten we om te keren en terug te gaan. We proberen of we via een andere weg terug kunnen lopen. Bij een boerderij/camping vragen we de weg. We worden door wat weilanden gestuurd en komen dan weer terug op het Coast Path. Toch weer glibberen en stijgen en dalen dus.

We komen weer langs een camping. Misschien kunnen we nu op de weg komen, dat loopt waarschijnlijk iets gemakkelijker. We vragen de weg aan een paar mensen op de camping. Die sturen ons weer terug naar het Coast Path. Nee, we willen gewoon langs de weg terug lopen. Maar dat is erg om en je moet heel veel klimmen, helemaal de heuvel op. Pfff…. wederom een dilemma…. Wat moeten we nu??

We hakken de knoop door en nemen de weg. Het is een gok, maar we zien wel waar het schip strand. We lopen de camping af en dat is behoorlijk klimmen maar al snel zijn we boven en dan dalen we. Uhm…. dan zullen we straks wel weer moeten klimmen. Er loopt een man zijn hond uit te laten we vragen hem of we op de goede weg zijn naar Saundersfoot. Ja hoor, zegt hij, gewoon de heuvel af blijven lopen. He?? Hoor ik dat goed?? Hoeven we niet meer te klimmen?? Joh, kijk nou, we zijn al bij de haven. Joepie, we zijn er. Waar hadden die mensen op de camping het over met dat klimmen en verre lopen. We ploffen op het eerste het beste terras neer dat we tegenkomen.

Hoewel het niet echt mooi weer is blijven we wel op het terras zitten. We gaan niet eens meer vragen of we met de honden naar binnen mogen. Will gaat even een menukaart halen en dan eten we wel wat hier buiten. Maar dan komt hij weer terug naar buiten en zegt dat we met de honden naar binnen mogen.

Ze vonden het te koud om ons op het terras te laten zitten en ze zagen Emma en zeiden dat we met een klein hondje wel naar binnen mochten. Maar we hebben ook nog 2 grote honden bij ons. Oh, dat kan eigenlijk niet. Een klant die dit gesprek hoorde zei dat ze mij met de honden zag zitten en dat de honden “very wel behaved” zijn. Nou vooruit dan maar, komen jullie maar binnen zitten eten. Hihi, en dat zonder dat we erom gevraagd hebben.

Het is toch wel erg lekker dat we niet buiten in de kou hoeven te zitten. Het eten is goed, de honden liggen met z’n drieën onder tafel en niemand merkt er ook maar iets van dat wij ze bij ons hebben. Totdat we opstaan om weg te gaan, dan zien we mensen zeer verbaasd kijken als er 3 honden onder de tafel vandaan komen. Het regent complimentjes dat onze honden zich zo goed gedragen. TROTS.

We lopen (nou ja, ik strompel meer) terug naar de auto en rijden terug naar Kilgetty. Even lekker met de beentjes omhoog op het bed lezen. Het was een fantastische wandeling en ik zou het zo weer doen. De pracht van het pad, het landschap en alle uitzichtpunten die je hebt onderweg maakt dit wandelpad zeker de moeite waard.

’s Avonds rijden we weer naar Amroth, lopen weer via het strand naar Wisemans Bridge en terug, om daarna nog een keer te genieten van de kookkunsten van het thaise vrouwtje. We worden niet teleurgesteld en eten weer ontzettend lekker. Wat kan dat vrouwtje koken. En dat alles is zeer betaalbaar.

De volgende ochtend nog een ontbijtje in de b&b en dan pakken we de tassen weer in, laden de auto vol en verlaten we Pembrokeshire. We nemen afscheid van de oude vrouwtjes. We hebben het hier erg naar ons zin gehad en vinden het eigenlijk wel jammer om al weg te gaan.

Wij vinden Pembrokeshire erg mooi en zijn hier nog lang niet uitgekeken. De mooie rotsachtige stranden, het fantastische Coast Path, de smalle weggetjes tussen hoge wallen, de oude rode telefooncellen en brievenbussen en een zekere mate van kneuterigheid (positief bedoeld) maak dat we zowat een beetje spijt krijgen dat we hier maar een paar dagen waren.

Eerst rijden we nog naar Wisemans Bridge, hier kunnen we de honden nog even lekker laten rennen op het strand en nog een cappucino drinken voordat we aan de reis naar Snowdonia in het noorden van Wales beginnen.