Picknick in Gokarna

Ik word wakker met een dikke, zere keel. Beetje jammer dit. Maar het is gekomen en zal ook wel weer gaan.

Ik ga eerst (weer koud) douchen. Daarna ga ik mijn was doen. Ik ben inmiddels aardig bedreven geraakt in het met de hand wassen. Ik kan het hier gewoon laten wassen maar dan staat iemand anders mijn kleren met de hand te wassen. Nu ik hier leef ga ik maar voor de hele ervaring en doe ik het zelf. 

We lopen naar het tehuis. Er komt een klein, wit en fel hondje aanrennen. Ik  kijk naar dat ding en denk oh, oh, die vertrouw ik niet helemaal. Ik voel zijn neus in mijn knieholte. Gerda en Lies roepen: hij bijt je! Dat gelukkig niet maar ze zagen zijn tanden en hij maakte de beweging. Best afgelopen. Je moet hier toch erg uitkijken voor hondsdolheid.

Gistermiddag hadden de kinderen een schoolvoetbaltournooi. Omdat wij in Shangrilahome waren konden we niet gaan kijken. Dat vinden de kids jammer, maar ja, je kunt nu eenmaal niet alles. Tundu is gevallen en heeft zijn arm akelig gebroken. Maandag moet hij eraan geopereerd worden, ik denk een pin erin. Arme Tundu.

Vandaag nemen we de kinderen mee naar Gokarna Forrest voor een picknick. Dit is de "goodbye-picknick" voor Gerda en Lies die maandag vertrekken en voor Debby die woensdag vertrekt. Dan blijf ik alleen achter in het tehuis. Dat zal wel ff wennen worden.

We nemen 1 taxi voor de kleintjes en proppen daar 8 kinderen in. Met de rest gaan we lopen. Onderweg zien we een groep apen die net achter ons de weg oversteken. Ook is er een kleine puppie die ons blijft volgen. Saroj koopt een rol koekjes om hem wat eten te geven. De pup is hongerig en blijft nu hier achter. Ik loop achteraan om iedereen in de gaten te houden, samen met Arun en Roman. Roman is zo'n grappig mannetje en hij kletst non-stop. Gezellig, dan heb je niet zo door dat het echt ver lopen is. Na bijna anderhalf uur staan we aan de voet van een behoorlijk steile bergwand. Moeten we daar op? Ja dus. Pfff.... ik had al een uur achter de kids aan lopen rennen met staarttikkertje voordat we weg gingen, dan die wandeling en nu dit nog. Oke, let's go. Roman helpt me een beetje de berg op. In no time sta ik te hijgen en te puffen, ik ben hier gewoon niet voor in de wieg gelegd. Maar niet zeuren, Lies is 78 en zij is ook boven gekomen dus ik moet het zeker kunnen. Saroj en Bikash komen als 2 berggeiten naar beneden huppelen om mij naar boven te helpen. Saroj pakt mijn hand, kom didi. Ik loop mee maar moet toch steeds ff stoppen om weer op adem te komen. Dat is heel even toegestaan en dan is het weer "kom didi". Pfff....ik moet nog een soort snel lopen ook. Maar na een hele fikse klim sta ik dan toch boven. Trots, heb ik toch maar gedaan. 

Wat is het mooi hier boven. Fantastisch uitzicht en veel ruimte om te chillen, dansen of spelletjes te doen. Er zijn ballen mee, er zijn badmintonsets mee, er is een kubspel mee, er is eten en drinken mee en er is een box mee. Hoe is dat allemaal hier boven gekomen? De muziek gaat aan en er wordt volop gedanst. Er hangt een supergezellige sfeer. We spelen een spelletje, er staan 10 mensen op een rij tegenover elkaar en in het midden ligt een muts. In elke rij krijgen de mensen een nummer van 1 t/m 10. Als Temba je nummer roept ga je rennen en probeer je eerder dan degene uit de groep tegenover je de muts te pakken. Heel leuk spelletje. Ik heb nummer 3 en mijn tegenstander Jeena, een watervlug grietje. Dat kan ik natuurlijk nooit winnen. Dus ik ruil van plaats met Sudip en moet nu tegen Gerda rennen. Dat kan ik winnen en dat doe ik ook. Leuk spelletje.

Dan is het tijd om te eten. Iedereen een pakje noedels (wat als chips gegeten wordt), een koekje, 2 bananen en een pakje appelsap. Lekker hoor. Daarna nog ff chillen en dan is het alweer tijd om terug te gaan. Oh, oh, omhoog was een dingetje omdat ik zo snel buiten adem ben, maar omlaag is een ding omdat ik hoogtevrees heb. Nou ja, niet zeuren, verstand op nul, blik op oneindig en gaan. Saroj en Ismiti helpen me naar beneden en dat gaat wonderbaarlijk goed en redelijk snel. Op een punt moet ik in een best diep gat naar beneden, te diep om te kunnen stappen. Jump didi. Nou laat ik dat maar ff niet doen. Ik ga zitten en stap zo het gat in. Oh didi no, your cloth, very dirty now. Ze kloppen het stof van me af. Eenmaal weer op de weg zoeken we een taxi voor de kleinsten. Die vinden we niet, dus gaan we ook met hen lopen naar de poort van Gokarna. Anju belt een taxi zodat we zeker weten dat de kleine kids vanaf daar vervoer hebben. De taxi is er nog niet als we daar aankomen maar Dev en Anju blijven met de kleintjes daar wachten terwijl wij verder gaan lopen. Ik loop met Kanchha aan de hand en moet hem het laatste stuk mee sleuren. Dat kind is echt helemaal op. Wat ben ik blij als we thuis aankomen. Tsering vraagt of hij een kopje thee voor me zal maken. Oh wat fijn Tsering, heel graag. Ik plof neer op het stoepje en heb het wel een beetje gehad. Ik heb nog nooit zó van een kopje thee genoten.

Maar we zijn er nog niet. We moeten weer in de benen. Ik heb Saroj beloofd om een nieuwe winterjas met hem te gaan kopen. Voor veel kinderen zijn er jassen uit Nederland mee gekomen maar dat waren er niet genoeg. Miriam en Sudip gaan ook mee want ook Sudip heeft nog geen jas en die krijgt hij van Miriam. Voor de gezelligheid gaan Debby en Aayushma ook mee. Niemand van ons heeft nog puf maar we lopen naar bouddha. Hopen dat we hier kunnen slagen. En dat lukt gelukkig redelijk snel. We nemen de kids mee uit eten bij G-cafe, zo'n beetje de nepalese versie van MacDonalds. Het is hartstikke gezellig. Heel moe, maar voldaan én met blije kids lopen we terug. Voordat Saroj naar bed kan moet hij zijn schoolkleren nog wassen. Ik hoop voor hem dat ze morgen droog zijn.