Een volleybalveld, een kindertehuis en huisbezoeken

Debby gaat ons bijna verlaten. Als afscheidscadeautje wil ze een volleybalveld aanleggen op het plein. Daar is nogal wat geld voor nodig dus vraagt ze haar vrienden of ze misschien iets willen bijdragen. Dat loopt zo goed dat er in no time genoeg geld beschikbaar is. Alles wordt in werking gezet en nu ligt er (2 dagen later) al een veld. Super.

Lies, Gerda, Debby en ik gaan lunchen bij Alina, een meisje dat het tehuis al heeft verlaten. Zij woont met haar vriend in een appartement en geeft danslessen. Het is interessant om te zien hoe ze leven. Het is een grote kamer waar een kastje tegen de muur met een kookstel erop de keuken voorstelt. Verder staan er twee bedden die als bank gebruikt worden. We maken kennis met Manoj die metaalbewerker is maar die net zijn baan kwijt is. Het is dus moeilijk voor ze om hun hoofd boven water te houden. De lunch wordt een kopje thee.

Daarna gaan we door naar het belgische Shangrila-kindertehuis waar Lies 5 jaar als vrijwilligster heeft gewerkt voordat ze zelf Marinka-home oprichtte. Zij hebben een prachtig nieuw huis aan de voet van de bergen. Hun oude huis was onbewoonbaar geworden door de aardbevingen van 2015. Op die plek staat nu ons tehuis. 

Vanaf het huis van Alina lopen we over niet toeristische paadjes over het nepalese platteland. Op een gegeven moment moeten we een slootje oversteken door van de ene steen naar de andere te springen. Ik haal natuurlijk weer een nat poot. Maar leuk is het wel.

Aangekomen in Shangrilahome krijgen we thee aangeboden. We accepteren gretig want inmiddels heb ik behoorlijk honger en dan heb ik tenminste iets in mijn maag. Als de thee echter gebracht wordt blijkt het melkthee te zijn. Gadsie, bah, uit beleefdheid drink ik het op. Bleuhh.... wat smerig, gekookte melk die naar zweetvoeten smaakt met een dik vel erop, een laagje thee en ongeveer een kilo suiker. Ik ga er zowat van over mijn nek. Als ik het ik het laatste slokje doorslik bedenk ik ineens dat ik allergisch ben voor zuivel. Was ik helaas ff vergeten. Ik hoop maar dat ik er geen last van ga krijgen.

Na het bezoek gaan we terug lopen. Dat is een heel eind over stoffige en zeer ongelijke zandwegen. Wanneer er een bus voorbij komt stuift het zand om onze oren, in onze ogen, neus en mond. Lijkt me niet heel gezond. Halverwege komen we een taxi tegen. Gelukkig maar, ik heb het koud want het is inmiddels best hard gaan waaien. En ik heb enorme honger.

Eenmaal terug in het guesthouse ga ik direct naar het restaurantje aan de overkant. Eindelijk eten, chicken fried rice en chicken momo's. Heerlijk, ben ik echt aan toe.

Net als ik weer thuis ben en zit te bedenken dat ik maar lekker naar bed ga komt Debby thuis. Ga je mee? vraagt ze. Waarheen? De moeder van Aayushma is jarig en ik moest vragen of je ook wil komen. Dat vind ik dan ook wel weer heel bijzonder. Dat wil ik wel. Dus lopen we naar het huis waar we heel hartelijk welkom worden geheten. We zitten met 9 mensen op de 2 bedden die in de kamer staan. Op een kookstel dat op een kastje staat wordt herbal tea voor ons gekookt. Er komt een mooie taart met sterretjes en we worden onder de spuitsneeuw gespoten. Moeders (die 39 wordt en 3 kinderen heeft waarvan de oudste 16 is) krijgt een kroontje op. Of ik even het familie-fotoboek wil zien. Dat is leuk. Na een uurtje gaan we weer. Het was erg gezellig. Wederom een bijzondere dag.