Ruim 2 maanden zijn voorbij gevlogen.

Nepal, een land van tegenstellingen.

Nepal is een prachtig land, met prachtige landschappen, met de prachtige besneeuwde bergtoppen van de himalaya, met prachtige inwoners, met liefdevolle mensen die met tranen in hun ogen hun kinderen in een tehuis achterlaten omdat ze er zelf niet voor kunnen zorgen, met een rust die wij westerlingen niet kennen.

Maar Nepal is ook een land met hectisch, chaotisch en druk verkeer, met veel getoeter, met een kaste-systeem dat officieel afgeschaft is maar onder de bevolking nog steeds leeft, met gearrangeerde en gedwongen huwelijken, met onderdrukte vrouwen, met zo'n enorme armoede dat kinderen maar op straat moeten zien te overleven.

Ook Kathmandu, de hoofdstad, kent vele tegenstellingen.

Kathmandu is een enorme stad (975000 inwoners) vol met de prachtigste tempels en gebouwen én met een rijke geschiedenis. Een stad met bijzondere rituelen, met vriendelijke en gastvrije mensen.

Maar Kathmandu is ook een stad waar je non-stop in aanraking komt met smog, vuil, stof, zwerfhonden en een constante herrie. Het is een stad vol met kinderen die mishandeld en misbruikt worden, vaak door hun aan alcohol of drugs verslaafde familie, met kinderen die door hun ouders verlaten zijn. Veel kinderen groeien op op straat, bedelend en zonder enige vorm van liefde. Kinderen die al heel jong verslaafd raken om hun ellende maar eventjes te kunnen vergeten.

In deze stad staan veel kindertehuizen. Zo ook Tiom Laura Marinka Home, door Lies Vink opgericht. Zij begon ooit met het opvangen van 6 straatkinderen in Marinka Childrens Home. Toen dat huis met 40 kinderen vol zat kwam daar een tweede huis bij, Tiom Laura Home, waar ook zo'n 40 kinderen verbleven. Na de aardbevingen in 2015 werd een nieuw groot huis gebouwd, het huidige Tiom Laura Marinka Home, waar zo'n 80 kinderen als één grote familie samenwonen.

Bijna 10 jaar geleden kwam ik in aanraking met Marinka Home en ontstond bij mij de wens om hier ooit vrijwilligerswerk te gaan doen. En nu is het eindelijk zo ver.

De eerste kennismaking met het tehuis, de staf en de kinderen is leuk. Ik ben onder de indruk van het mooie grote huis en ik word heel gelukkig van de blije spelende kinderen die ik hier zie rondhuppelen.

De organisatie van het huis is echt goed. Alles loopt als een gesmeerde machine. De kinderen zijn heel zelfstandig en ook zonder vrijwilligers loopt het allemaal op rolletjes. En dat is maar goed ook want er zijn niet altijd vrijwilligers. Als vrijwilliger ben je er echt voor de extra dingen waar anders geen tijd voor is. Extra aandacht en eens een knuffel voor de kids die daar behoefte aan hebben, knutselen (wat ze graag doen), een spelletje doen als staart-tikkertje, hinkelen, lummelen of een wandelingetje maken met een groepje kinders.

Maar ook helpen in de huiswerkklas, een kind helpen dat wat moeilijker mee kan komen, helpen in de keuken met aardappels schillen en groenten snijden voor de dal bhat. Genoeg te doen. Als alle kinderen heerlijk aan het spelen zijn ga je lekker met een kopje thee of zo op het stoepje zitten. Het duurt nooit lang voordat er een kind bij je komt zitten. De oudere kinderen vinden het vaak fijn om een gesprek met je te hebben. Dan pas kom je er achter dat deze kinderen een rugzak hebben, beschadigd zijn.

Des te meer kan je dan genieten van de meestal blije kinderen die hier in het huis wonen. Zij hebben het geluk gehad om gered te worden van een miserabel leven op straat. Deze voormalige straatkinderen krijgen hier een kans op een toekomst. Zij krijgen hier de zorg, scholing, veiligheid, aandacht en liefde die elk kind verdient in deze wereld.

Wat een ervaring dat ik zo betrokken mocht zijn bij Tiom Laura Marinka Home. Het maakt me dankbaar dat ik dit werk mocht doen. Ik ga verrijkt weer naar huis. Deze ervaring zal ik nooit en te nimmer vergeten. Ik wil hier weer terug komen. Nepal, het tehuis en vooral de kinderen en de staf hebben mijn hart gestolen.