Toscane van Colle de Val d'Elsa naar Monteriggioni

Vandaag staat er een wandeling van 18 km op het programma. Deze is met 4 km in te korten als we eerst de bus naar Gracciano nemen. We besluiten dat te doen en vragen info aan de balie. De wat norse man van gisteren ontpopt zich tot een aardige, behulpzame man.

Waarom zou je met de bus gaan vraagt hij? Het wandelpad langs de oever van de Elsa is zo mooi. Hij laat wat foto's zien en we zijn om. We gaan voor de volle 18 km. En wat zijn we blij dat we dat gedaan hebben. Wandelen langs de Elsa is echt supermooi met zijn stroomversnellinkjes en watervalletjes. We moeten diverse keren de rivier oversteken over rotsblokken. Een uitdaging met de honden dachten we maar eigenlijk gaat het vanzelf. De dames lopen heel gemakkelijk mee.

Als we aankomen in Gracciano zijn we het er over eens dat dit het mooiste stuk is wat we tot nu toe hebben gewandeld. Na een bakkie koffie op een terrasje gaan we door. We lopen door de wijngaarden, een amandelboompjesplantage en grasland. We lopen veelal vals plat met hier en daar een klimmetje. Allemaal goed te doen.

In het dorp Strove kunnen we lunchen. Het zit vandaag wel erg mee. Als we verder lopen zien we Monteriggioni al bovenop de heuvel liggen en we weten dat ons een steile klim wacht. We lopen (net als de vorige dagen) grotendeels over de pelgrimsroute Via Francigena. In Abbadia a Isola is een cafe en we verheugen ons op een drankje. Maar we hebben al genoeg geluk gehad vandaag, het cafe is gesloten. Dan maar ons meegebrachte colaatje op een bankje opdrinken. Is ook prima hoor.

We lopen weer verder, nu over een ellenlang grindpad in de palle zon. Het is bloedverziekend heet, we proberen elk plekje schaarse schaduw mee te pakken. Jet heeft het moeilijk, ik moet haar een beetje vooruit trekken. Dus rusten we regelmatig en geven de dames (en onszelf) voldoende te drinken.

We besluiten een stukje af te snijden door de Via Francigena te blijven volgen. En dan komen we bij een forse klim. Langzaam aan, dat gaat het beste. Eenmaal boven maar weer een poosje uithijgen. Gelukkig kan dat in de schaduw. Als we verder gaan dalen we af. Dat is balen, hoe meer we dalen hoe hoger we straks weer moeten klimmen.

We zien het moeilijk te veroveren ommuurde kasteeldorp Monteriggioni voor ons liggen met zijn lange steile toegangsweg. Het dorp stamt uit de 13e eeuw en is een van de best bewaarde middeleeuwse plaatsen van Italië. Het heeft 2 toegangspoorten en 15 torens.

We staan onderaan de heuvel en kijken omhoog. Mijn god, wat is dat steil. We moeten hoe dan ook naar boven dus vooruit maar. Langzaam aan, kleine stapjes en het gaat best goed. Eenmaal bij de noordpoort aangekomen voelt dat als een overwinning. Yes, we did it!! Het was de langste en ook de mooiste wandeling tot nu toe.

Nu ons onderkomen zoeken, ik ben wel toe aan een verfrissende douche. Maar dat valt nog niet mee. We vragen het bij een cafe. Die wil ons weer naar beneden sturen. Dat gaat ik dus echt niet doen. Dan zien we een hotel, dat zal het wel zijn. Niet dus. Nee op dit adres is een appartement, hiernaast denk ik zegt de receptioniste. Hmm... dan gaan we daar maar kijken. De poort naar de tuin is open, de deur van het appartement niet en er is niemand. Shoot, daar zit je niet echt op te wachten als je moe bent. Om een lang verhaal kort te maken, we vinden de bijzonder vriendelijke eigenaren en blijven komende 2 nachten in een heel leuk appartement. Super.

Na een heerlijke, verkoelende douche gaan we naar het centrale plein om een welverdiend biertje te pakken. Genieten. Het is goed rusten na gedane arbeid.

Vandaag hebben we 17,9 km gelopen, zijn 230 m gedaald en 280 m gestegen en we hebben er 8 uur en 11 minuten over gedaan.