Toscane: van San Gimignano naar Colle di Val d'Elsa

Het beloofd weer erg heet te worden vandaag, te heet voor de honden (lucky me). Mijn lijf sputtert tegen én ik zit al de halve nacht aan de wc gekluisterd. Diaree, niet echt ideaal om te gaan wandelen. We besluiten dat ik met een taxi naar het volgende plaatsje ga. Will gaat wél lopen maar hij is dan ook een bikkel. En hij wil oefenen voor zijn trekking in de Himalaya later dit jaar.

Ik loop met Will mee tot de stadspoort. Mijn plan was om een 2,5 km stadswandeling te maken. San Gimignano is echt een prachtig stadje uit het jaar 929 en komt vooral tot bloei omdat het op de plek ligt waar de weg naar Pisa de pelgrimsroute Via Francigena kruist. Toen zijn de vele paleizen en torens gebouwd. In de 14e eeuw had het 72 torens waarvan er nu nog 16 overeind staan. In de middeleeuwen was San Gimignano bekend vanwege het telen van saffraan. Tegenwoordig is de stad bekend vanwege haar droge witte wijn Vernaccia.

Helaas moet ik met een run terug naar het toilet. Ik besluit de rondwandeling te skippen en er dus maar echt een rustig dagje van te maken. Terug in het hotel hoor ik dat een taxi niet mogelijk is omdat de honden daarin niet mee mogen. OMG.... hoe kom ik nu in Colle di Val d'Elsa? Paniek!! De aardige receptioniste weet uiteindelijk een busje te regelen waar de honden achterin moeten. Is goed hoor, boeien, als ik hier maar weg kom.

Ik kom om half 1 aan bij B&B Arnolfo in Colle di Val d'Elsa. We hebben alweer een mooie ruime kamer. Wel een beetje een norse man aan de balie. Is even wennen na al die vriendelijke italianen. Ik ben nauwelijks gesetteld of daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt. Het is Will die eventjes 15,1 km met 250 m dalen en 230 m klimmen heeft afgelegd in slechts 4 uur en 12 minuten. Wauw, knap gedaan hoor.

Nu kunnen we wel gezellig samen gaan lunchen. Dat is zoveel leuker. We bekijken het stadje uit de 10e eeuw dat uit een boven- en benedenstad bestaat en dat bovenop een heuvelkam ligt. Vooral in de bovenstad zijn mooie nauwe straatjes en leuke pleintjes. In de middeleeuwen had het stadje een florerende papierindustrie die in de 17e eeuw werd vervangen door de ijzer- en glasindustrie. Nu produceren ze vooral kristal wat over de hele wereld verkocht wordt.

Colle di Val d'Elsa is (nog) niet ondekt door de toeristen en het is er wat uitgestorven. Toch vinden we een gezellig terras waar we een heerlijke pizza eten. En wat een aanspraak hebben we toch steeds vanwege de honden, van de enkele toeristen en de Italianen. Mensen willen ze aaien, soms met ze op de foto. Ik schreef het al eerder geloof ik... Italianen zijn dol op pastores (herdershonden).