Vervolgstudies

In het tehuis wonen kinderen die in mei hun eindexamen doen. Zij zijn tussen de 18 en 20 jaar. Geld om ze naar de universiteit te laten gaan is er niet. Wat ze wel aangeboden krijgen is een beroepsopleiding, de zogeheten skillstraining. Vandaag gaan ze met de studenten een aantal trainingscentra bekijken en ik mag mee. Dat vind ik heel interessant.

Om 11 uur komt het busje voorrijden, 10 studenten, Lies, Gerda, Temba, Dev, Debby en ik stappen in. Eerst gaan we naar een koffietent voor info over een barista-training. Daarna bezoeken we een hotel waar ze mensen opleiden voor alles wat er in een hotel bij komt kijken. Kamermeisje, kok, hoe ga je met klanten om en noem maar op. We bezoeken ook nog trainingscentra voor visagie, elektricien, loodgieter, metaalbewerker. Genoeg om over na te denken voor de kids. 

De kids vinden het best moeilijk allemaal. Morgen gaan we nog  een dag met ze op pad. Vóór 1 mei moeten ze hun keuze bepalen. Daarna moeten ze zich ergens inschrijven. De keuze die ze maken, daar moeten ze het mee doen. Eenmaal ingeschreven kunnen ze niet meer van gedachten veranderen, daar is simpelweg geen geld voor. Zo'n skillstraining duurt tussen de 3 maanden tot een half jaar, afhankelijk van de richting.

Daarna gaan ze óf bij hun ouders wonen (als dat veilig kan) óf wordt er woonruimte voor ze gezocht waar ze met 4 kunnen gaan wonen. In het begin worden ze dan nog wel financieel ondersteund maar het is de bedoeling dat ze hun eigen broek gaan ophouden. Best spannend allemaal.

Het is een gezellige dag en als afsluiting gaan we met z'n allen bij de pizzeria eten. Er wordt druk gepraat over alle indrukken van vandaag en er wordt ook veel gelachen. Als we terug naar huis lopen vraagt Sarashwoti aan me: "Didi, ik denk dat ik maar het beste een baristatraining kan gaan doen. Koffie is erg hip aan het worden. Wat denk jij Didi?" Ik denk dat een baristatraining een heel goede keus kan zijn. "Maar zo'n koffiemachine is erg duur Didi, dat kan ik natuurlijk niet betalen" Misschien kan je ergens gaan werken bij een koffietent of een hotel of zo. "Dat is moeilijk hoor Didi, het zijn allemaal familiebedrijfjes waar ze met de hele familie werken. Dus wat moet ik nu doen Didi?" Ja meisje dat weet ik ook niet, je zult je eigen keuze moeten maken. Laat alles eerst maar even bezinken en kijk wat er morgen nog allemaal voor keuzes bij komen. Je kan er nog tot mei over nadenken. Lastig hoor dit.

De volgende dag is er nog een van opleidingscentra bezoeken. Ook dit is een slopend vermoeiende, maar wel gezellige dag. Er is genoeg om over na te denken voor onze jongeren. 

Ze willen dit eigenlijk niet en ook verhuizen doen ze liever niet. Maar ze zijn allemaal 18 jaar of ouder, ze hebben een blije, veilige jeugd en een opleiding gehad. Het is tijd voor hen om uit te vliegen en plaats te gaan maken voor andere, kleine straatkinderen die onder schrijnende omstandigheden leven en die opvang heel erg hard nodig hebben. Helaas zijn er nog steeds enorm veel van die kinderen in Nepal.